De vrouw was altijd trots op de capaciteiten van haar zoon. Haar bedachtzame zestienjarige jongen was rustig en teruggetrokken. School ging hem gemiddeld af, hij had weinig vrienden, maar hij toonde groot respect voor zijn moeder.
In de afgelopen maanden had ze tot haar verbazing gemerkt dat haar zoon een nieuwe passie had ontdekt: tuinieren.
Na school ging het kind elke dag naar de tuin en begon in de aarde te graven. In het begin dacht de moeder dat het slechts een tijdelijk hobbytje was. Maar op een dag kon ze het niet langer houden en vroeg:
— Zoon, wat ben je daar aan het doen?
— Nou… ik wil bloemen laten groeien, — mompelde hij zonder op te kijken.
Het hart van de vrouw vulde zich met vreugde. “Dit is echte volwassenwording, — dacht ze. — Beter dan buiten rondhangen met twijfelachtige gezelschappen.”
Ze kocht zelfs zaden van petunia’s en balsemien, maar haar zoon toonde er geen interesse in. Dag na dag bleef hij hetzelfde stuk grond omspitten — soms ’s ochtends, soms laat in de avond.
De vrouw keek ontroerd naar zijn ijverige werk, hoewel ze zich zorgen maakte dat hij te weinig tijd aan school besteedde. Op een avond nam de buurvrouw haar grote Dobermann genaamd Rex mee uit voor een wandeling.
Normaal gesproken was de hond rustig, maar die dag spande hij zich plotseling op, begon luid te blaffen en snelde naar hun tuin. De buurvrouw kon nauwelijks bijhouden.
Rex stopte bij de net omgespitte grond, begon woedend te blaffen, met zijn poten te graven en begon plotseling met ongelooflijke ijver te graven.
— Stop! — riep de vrouw terwijl ze uit het huis rende. — Hier kweekt mijn zoon bloemen!
Maar de hond leek gek te zijn geworden. De aarde vloog in alle richtingen, totdat er plotseling een verschrikkelijke vondst uit de losse grond tevoorschijn kwam 😨😱
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Een stukje plastic zak. De buurman boog zich voorover, haalde het uit de aarde en bleef verstijfd staan. Svetlana keek erin en zag kleine pakketjes met wit poeder.
Haar benen knikten.
— Is dit… echt wat ik denk? — fluisterde ze moeizaam.
De buurman werd bleek, maar knikte:
— Lijkt op verboden stoffen.
Op dat moment verscheen Igor op de veranda. Zijn gezicht was bleek, zijn ogen flitsten heen en weer.
— Mama, het is niet wat je denkt… — begon hij, maar zijn stem trilde.
Svetlana greep hem bij de schouders:
— Wat betekent dit?! Heb je dit op onze tuin begraven?!
Igor aarzelde, en mompelde toen zacht:
— Een jongen uit de groep zei dat we het gewoon moesten verstoppen… Ze beloofden geld. Ik wist niet wat erin zat!
De buurman schudde zijn hoofd:
— Dit is een oude truc. Mensen zoals jij worden gebruikt zonder waarschuwing. Maar de verantwoordelijkheid ligt toch bij jou.
