De 26-jarige kapitein-piloot controleerde elke schakelaar, elke bevestiging, wetende dat elke seconde een onmiddellijke reactie kon vereisen, omdat elke fout hier het leven kon kosten.
Het lachen en de grappen die in de kazerne waren, behoorden tot het verleden, en de dag was al begonnen met spanning.
Om 13:47 verbrak het alarm de ochtendhitte. De radio’s kwamen tot leven, het operationele team werd tegen de grond gedrukt, drie bergketens stortten onder vuur in.
De F-16’s naderden, maar de realiteit was hard — elke fout kon extreem ernstige gevolgen hebben. 381 militairen bleven omsingeld, en elke seconde kon fataal zijn.
Er kwam een bevel tot bijstand, en iedereen begon snel de vaardigheden te gebruiken die hij bezat. Maar toen het moment kwam om zich te haasten naar de plaats van het incident, reageerde slechts één pilote.
— Ik kan ze eruit halen, — zei de kapitein koel.😒😒
Het antwoord was kort: “Ga terug naar de basis.” Ze discussieerde niet. De uitrusting was op zijn plek, het vliegtuig klaar, granaten en raketten — op hun plaats.
Om 14:23 steeg de A-10 de lucht in om de militairen te helpen uit de omsingeling te komen, en wat er op dat moment gebeurde — alles van bovenaf zien — schokte de piloot.
Het vervolg is te zien in de eerste reactie 👇👇👇
Door de rook weerkaatsten de rotsen het vuur, en elk geluid weerklonk als een echo, als een waarschuwing. De soldaten, verborgen in de schaduw, leken klein en kwetsbaar, maar in hun ogen brandde de vastberadenheid om te overleven.
— Vuur op de juiste lijn, — zei ze kalm, terwijl ze naar de obstakelpunten op de HUD wees. Het GAU-8 kanon donderde, vuurde scherpe salvo’s af en baande de weg vrij.
De motoren brulden, de winddruk drukte op het gezicht, maar de kapitein bleef rustig, alsof elke ademhaling berekend was. Ze zag de eerste soldaten bewegen door de gang die haar techniek had geopend.
Elke seconde was belangrijk — één fout kon het leven van de hele groep kosten.
— Volg mij, — bereikte haar stem de radio. — Maak geen plotselinge bewegingen.
Doorzettingsvermogen, precisie, koele berekening — alles smolt samen tot één geheel. Een moment lang stond alles stil, alsof de aarde zelf haar adem inhield.
Delaney begreep dat het resultaat van de operatie alleen van haar afhing, en ze ging met nog meer verantwoordelijkheid aan het werk om de levens van de soldaten te redden.
Nu kon ze rustig observeren hoe wat onmogelijk leek, werkelijkheid werd.
Toen iedereen de basis bereikte en elkaar zag, werd de laatste hoop in ieders hart gewekt: de soldaten leefden, en de piloot was veilig, nadat ze haar missie op het hoogste niveau had voltooid.
